Bakgrunnur








Velkomin(n) á
JonDan.is.

Notaðu gemsann
til að vafra
um vefinn.
Höfundur er meiraprófsbifreiðastjóri að mennt og á að baki glæsta framtíð í þeirri atvinnugrein.

Hann hefur ennfremur verið hákarlasjómaður, kennari, kokkur á togara, skólastjóri, svínafitubræðslumaður, blaðamaður, ritstjóri, sauðamaður, bókavörður, strætóbílstjóri, þýðandi, bóndi, framkvæmdastjóri, auglýsingasali, múrari og leigubílstjóri svo nokkuð sé nefnt.

Aðeins einu sinni hefur höfundinum borist atvinnuuppsögn. Hún var munnleg og með þriggja daga eftirvara.

Höfundurinn hefur nú loksins náð tilskildum aldri til að geta lokað ferilskránni með titlinum „Opinber starfsmaður án vinnuskyldu".

JonDan.is
Jón Daníelsson
Gráskeggur úr Hrútafirði
jún.

26


2009
Almennt
Lífvörður hans hátignar
Í dag eru víst 200 ár frá því að Íslendingar gerðust sjálfstæð þjóð með eigin konung. Þann 26 júní 1809 negldi Jørgen Jørgensen upp tilkynningu um sjálfstæði Íslands eftir að hafa sett Trampe greifa og stiftamtmann bak við lás og slá. Nýi konungurinn þurfti auðvitað að hafa um sig lífvörð og þurfti ekki að leita lengi. Hann opnaði einfaldlega tugthúsið, núverandi stjórnarráðsbyggingu, og hleypti föngunum út.

Margir fanganna þáðu með þökkum að gerast lífverðir hans hátignar og meðal þeirra var forfaðir minn, Jónas Jónsson, bóndi í Litlu-Ávík á Ströndum, sem hafði verið dæmdur fyrir sauðaþjófnað. Kona hans hafði sem sé sett í pottinn lamb, sem hún átti ekki og Jónas ?hylmað með henni? eins og Gísli Konráðsson orðar það í Strandamanna sögu.

Jørgen Jørgensen, eða Jörundur hundadagakonungur, eins og hann hefur lengst af verið nefndur, sat ekki lengi í embætti, því síðar um sumarið kom hingað breskt herskip. Kapteinninn leysti Trampe greifa úr haldi, endurreisti dönsk yfirráð á Íslandi og tók nýja kónginn okkar með sér til Bretlands.

Einhver vanhöld urðu á því að fangarnir skiluðu sér aftur í tugthúsið. Flestir munu hafa lagt land undir fót og farið heim til sín og engum sögum fer af því að hreppstjórar eða sýslumenn hafi nennt að senda þá suður aftur.

Jónas Jónsson fór heim til sín í Litlu-Ávík, en eftir bitra reynslu ákvað hann að fá sér nýja konu. Sonur hans, Jóhannes, var afi föðurömmu minnar. Jóhannes fór í siglingar og sagan segir að hann hafi lent í slagsmálum á knæpu einni suður á Spáni. Vafalaust hefur Jóhannes kunnað sitthvað fyrir sér í slagsmálum, eins og margir aðrir íslenskir sjómenn. Hann áttaði sig hins vegar ekki á því að Spánverjarnir notuðu hnífa og átti því ekki afturkvæmt heim til Íslands.

Það er gaman að rifja þetta upp í tilefni dagsins. Og merkilegt nokk, skammast ég ekki hið minnsta fyrir að vera kominn af ótíndum sauðaþjófi og tugthúslim.




1
jún.

26

20:24


2009
Margrét


Skemmtileg saga. Erum við ekki flest komin af sauðaþjófum? Alla vega við alþýðan sem tilheyrum ekki fjölskyldunum fjórtán? Annars hefðum við dáið út. Ég skammast mín meira fyrir íslenska valdhafa en ætternið úr Húnavatnssýslu.










X
Hafðu samband

Mitt nafn


Mitt netfang


Fyrirspurn




Talan í myndinni hér að ofan er





X
Senda


Nauðsynlegt er að fylla út reiti með feitletruðum titli.
Netfang móttakanda


Mitt nafn


Mitt netfang


Athugasemd / efni:





X
Fréttabréf

Nafn


Netfang




Fréttabréf í boði

Engin fréttabréf í boði.






Talan í myndinni hér að ofan er






X



Nauðsynlegt er að fylla út reiti með feitletruðum titli.
Nafn


Netfang


Blogg / Vefsíða


Athugasemd



Talan í myndinni hér að ofan er




Skrá athugasemd