Allir vita að Samfylkingin vill sækja um aðild og það er líka á allra vitorði að Vinstri græn vilja að Íslendingar standi utan sambandsins. En allir vita líka að það er stefna beggja flokkanna að úr málinu verði skorið með þjóðaratkvæðagreiðslu.

Hvað ber þá á milli? Tvöfalda þjóðaratkvæðagreiðslu?

Það hefur vakið athygli mína að í þeim starfshópi flokkanna sem fjallar um ESB-málið eru Katrín Jakobsdóttir og Ögmundur Jónasson af hálfu Vinstri grænna. Katrín sagði fyrir kosningar efnislega að tvöföld atkvæðagreiðsla hefði vissa ókosti. Ögmundur hefur bæði fyrir og eftir kosningar talað um þetta sem ?tæknilega útfærslu?. Væri það stefna formanns Vinstri grænna að halda til streitu kröfunni um tvöfalda atkvæðagreiðslu, hygg ég að hann hefði tilnefnt einhverja aðra fulltrúa í þennan hóp.

Enda voru meginskilaboð kjósenda í þessum kosningum ekki þau að nú skyldi efnt til hávaðarifrildis milli Samfylkingar og Vinstri grænna um aðild að ESB. Þvert á móti voru meginskilaboðin að þessir flokkar ættu að halda áfram samstarfi og leysa úr þeim erfiðu vandamálum sem eru framundan.

En til viðbótar er svo allt önnur ástæða fyrir því að ESB-málið eigi ekki að taka langan tíma. Við erum nú í hálfan annan áratug búin að þrátta um þetta mál. Það er kominn tími til að fá úr þessu skorið á annan hvorn veginn.

Sækjum um. Göngum frá samningi. Leggjum samninginn fyrir þjóðina. Úrslitin ráða því hvort við göngum inn eða ekki. En þar með er það líka á hreinu og við getum markað okkur framtíðarstefnu á þeim grundvelli ? ekki grundvelli sífelldrar óvissu í þessu máli.

Mikið held ég að tilveran hefði verið öðruvísi á síðari hluta 20. aldar ef þjóðin hefði fengið að greiða atkvæði um aðildina að NATO og síðar herstöðvasamninginn. Og hvernig í ósköpunum stóð á því að þjóðin skyldi ekki spurð um aðildina að EES?

Svo merkilegt sem það er, þá ber þjóðinni lagaskylda til að treysta þinginu. Nú er kominn tími til að þingið læri að treysta þjóðinni.