Jón Dan - Maður finnur ekki fyrir hungrinu ...

Höfundur er meiraprófsbifreiðastjóri að mennt og á að baki glæsta framtíð í þeirri atvinnugrein.

Hann hefur ennfremur verið hákarlasjómaður, kennari, kokkur á togara, skólastjóri, svínafitubræðslumaður, blaðamaður, ritstjóri, sauðamaður, bókavörður, strætóbílstjóri, þýðandi, bóndi, framkvæmdastjóri, auglýsingasali, múrari og leigubílstjóri svo nokkuð sé nefnt.

Aðeins einu sinni hefur höfundinum borist atvinnuuppsögn. Hún var munnleg og með þriggja daga eftirvara.

Höfundurinn hefur nú loksins náð tilskildum aldri til að geta lokað ferilskránni með titlinum „Opinber starfsmaður án vinnuskyldu".

JonDan.is

Blogg Greinasafn Myndir

Hver er maðurinn Fyrir mitt minni Minningabrot Af öðrum toga Fjölskyldufréttir/Fami...

Jón Daníelsson
Gráskeggur úr Hrútafirði

apr.

22

2014

Stjórnmál

Maður finnur ekki fyrir hungrinu ...

Í einu af ríkustu löndum heims ætti það vandamál að vera úr sögunni fyrir löngu, að fólk þurfi að fara svangt að sofa. Engu að síður svelta börn á Íslandi. Það kom alveg skýrt fram í hádegisfréttum RÚV. Og þegar þannig er ástatt á heimili, að börnin svelta, þarf varla að taka fram að foreldrarnir borða ekki fylli sína heldur.

„Það eru þá börn sem koma svöng og svo sjáum við á laugardagseftirmiðdegi þegar þau fara að búa sig undir það að fara heim á sunnudeginum að stundum byrja þau að hamstra mat og jafnvel að setja mat í töskurnar sínar.“ Þetta segir Hildur Björk Hörpudóttir í samtali við RÚV. Hún er forstöðukona Vinaseturs í Reykjanesbæ, en þar fá börn úr fátækum fjölskyldum að dvelja yfir helgi.

Hún lýsir því líka að börn eigi varla föt til skiptanna og verði skórnir ónýtir, þurfi börnin að bíða næstu mánaðamóta, eða jafnvel eftir greiðslu barnabóta.

Mér finnst ekki bara sársaukafullt að heyra slíkar fréttir. Ég verð líka reiður. Tvisvar á hverjum fjórum árum kjósum við nefnilega fólk, sem við felum það mikilvæga hlutverk að stýra samfélaginu. Og þótt þetta fólk sé ekki sammála um alla hluti, þá finnst mér að við getum gert þá lágmarkskröfu til þessara kjörnu fulltrúa að þeir sjái til þes að fólk þurfi ekki að svelta.

Og ég er reyndar svo heimtufrekur að ég vil gera aðeins meiri kröfur. Af því að Ísland er ekki í hitabeltinu, er ekki alveg nóg að fá að borða til að lifa af. Hér þarf fólk mat, fatnað og húsaskjól.

Móðir mín ólst upp á fátæku heimili og var send í fóstur til föðursystur sinnar, 5 ára gömul, til létta aðeins á heimilinu. Þetta var árið 1927 og það var „þröngt í búi“. Bæði mamma og pabbi kunnu frá því að segja að börn hefðu þurft að vera í rúminu meðan verið var að þvo af þeim og þurrka, af því að þau áttu ekki föt til skiptanna. Ég man líka sögu af fátækum bónda sem kom heim síðla kvölds úr fjárleitum og afþakkaði matarbitann sem konan hafði geymt honum. „Maður finnur ekki fyrir hungrinu meðan maður sefur,“ sagði hann.

En í frumbernsku minni, upp úr 1950, var þetta liðin tíð og sögurnar sagðar til að undirstrika fyrir mér það mikla lífslán að nú væru breyttir tímar og öld allsnægtasamfélagsins gengin í garð. En 60 árum síðar kemur á daginn að ennþá verður sumt fólk að hugga sig við þá tilhugsun að finna ekki fyrir hungrinu meðan það sefur.

Við höfum efni á að lækka húsnæðislán um 80 milljarða. Okkur finnst það réttlætismál. En við látum það viðgangast að sveltandi börn gangi í ónýtum skóm fram yfir næstu mánaðamót. Og ofan í kaupið er offita eitt af helstu vandamálum samfélagsins.

Til baka Efst á síðu

Skrá athugasemd