Jón Dan - Slettist upp á vinskapinn

Höfundur er meiraprófsbifreiðastjóri að mennt og á að baki glæsta framtíð í þeirri atvinnugrein.

Hann hefur ennfremur verið hákarlasjómaður, kennari, kokkur á togara, skólastjóri, svínafitubræðslumaður, blaðamaður, ritstjóri, sauðamaður, bókavörður, strætóbílstjóri, þýðandi, bóndi, framkvæmdastjóri, auglýsingasali, múrari og leigubílstjóri svo nokkuð sé nefnt.

Aðeins einu sinni hefur höfundinum borist atvinnuuppsögn. Hún var munnleg og með þriggja daga eftirvara.

Höfundurinn hefur nú loksins náð tilskildum aldri til að geta lokað ferilskránni með titlinum „Opinber starfsmaður án vinnuskyldu".

JonDan.is

Blogg Greinasafn Myndir

Hver er maðurinn Fyrir mitt minni Minningabrot Af öðrum toga Fjölskyldufréttir/Fami...

Jón Daníelsson
Gráskeggur úr Hrútafirði

okt.

12

2012

Almennt

Slettist upp á vinskapinn

Öldum saman áttu Íslendingar eiginlega bara einn óvin. Það var á þeim tíma þegar sauðkindin var helsta lífsviðurværið og langflestir Íslendingar bjuggu og störfuðu í sveitum. Þá þótti refurinn skæður óvinur, því hann drap lömb, auk þess að vera í samkeppni við manninn um eggjatínslu á vorin.

Eitthvað fram eftir 20. öldinni hafa sjálfsagt margir bændur verið þeirrar skoðunar að best væri að útrýma alveg þessu meindýri. Menn áttuðu sig þó á því að refurinn á sjálfsagðan tilverurétt í íslenskri náttúru, enda nam hann hér land löngu á undan mannskepnunni.

Lengi voru þó launaðar refaskyttur í hverri sveit. Með því að halda refastofninum í skefjum var unnt að lágmarka skaðann og menn og refir gátu með því móti þrifist nokkurn veginn í sátt og samlyndi. En svo sveiflaðist pendúllinn lengra.

Æ fleiri þéttbýlisbúar urður náttúruverndarsinnaðir og margir þeirrar skoðunar, að friða eigi þessa villtu dýrategund. Það eru ekki margar tegundir spendýra sem lifa villtar á Íslandi – þótt þær séu að vísu örlítið fleiri en koma upp í hugann á fyrsta hring.

Refaveiðar hafa litlar sem engar verið í áratugi og refnum hefur eðlilega fjölgað mikið. En nú heyrist skyndilega hljóð úr horni. Refir eru allt í einu farnir að ásælast grillmat sumarbústaðaeigenda.

Og þegar svo er komið, eykst kannski skilningur þéttbýlisbúa á því, að þótt refurinn sé ómissandi hluti af íslenskri náttúru, getur verið skynsamlegt að halda stofninum í skefjum.

Refaskyttur eru deyjandi stétt, en kannski breytist það – nú þegar grillmaturinn er í hættu.

Myndin er augljóslega af nýskotnum ref. Og lögun blóðblettarins minnir á safaríka grillsteik - merkilegt nokk.

Til baka Efst á síðu

Skrá athugasemd