Að sjálfsögðu er þetta áhugaverð hugmynd og hefur verið skoðuð vandlega í gegnum tíðina. Vandinn er hins vegar sá að varminn einn er ekki nóg til ræktunar. Einnig þarf rafmagn til lýsingar. Þar stendur hnífurinn í kúnni. Raforkuverð til smárra kaupenda er bara of hátt og fer hækkandi vegna skuldastöðu orkufyrrtækja. Flutningur á markað er einnig vandamál sem erfitt er að eiga við, auk hárra skatta, gríðarhárra vaxta og óstöðugs verðlag.
Svo, ræktun með afgangshita verður ekki komið á nema með langtíma stefnumörkun þar sem löggjafinn leggur sitt af mörkum til að tryggja starfsskilyrðin.
Á Íslandi tíðkast slíkt ekki nema fyrir álver og varla þó.

Vek athygli á hóp á facebook:
http://www.facebook.com/group.php?gid=108368176566&ref=ts

Þar eru ýmis rök tekin til, t.d. þau að grænmetisstóriðja myndi stórauka fæðuöryggi Íslendinga og vöruþróun í hátæknigróðurhúsinu eykur fjölbreytni í íslenskri ræktun. Einnig væri hægt að hugsa sér frekari hráefnisvinnslu á matvælum til útflutnings, t.d. pestó, tómatsósa, súrar gúrkur osfr.

Takk Dagný, fyrir þessa ábendingu. Ég gerðist samstundis meðlimur í hópnum þínum.

Sammála þér líka Helga. Auðvitað á að rækta hérlendis þær matjurtir sem auðveldlega spretta.

Á uppvaxtarárum mínum í Hrútafirðinum reyndi fólk að vera sjálfu sér nóg um sem flestan mat og ýmsar ?fínni? matjurtir voru ræktaðar í skjóli sunnan við fjósið. Það er reyndar enn gert allvíða, en vafalaust mætti rækta margvíslegt grænmeti fyrir markað - utan gróðurhúsanna.

Þetta þekkir þú vafalaust betur en ég, Gunnar, enda er ég fávís um orkuvinnslu. En þarna er 60 MV-virkjun og einhvern veginn finnst manni liggja nokkuð beint við að nýting umframhitans hljóti að vera hagkvæm, að ekki sé nú minnst á þá 150 MV-viðbótarvirkjun sem um hefur verið rætt.

Það hlýtur að dæmast rétt vera að hagkvæmnin verði a.m.k. skoðuð vandlega.