Er reyndar þeirrar skoðunar að pólitísk mistök fjórmenninganna eigi og hafi aldrei átt neitt erindi fyrir landsdóm.

Refsing þeirra felst í að traust kjósenda hvarf og er það eftir lögum.

Það hefur verið sárt að horfa á eftir hluta Samfylkingarinnar ganga í Heiðnaberg ofstækismanna undir forustu Atla Gíslasonar.

Vonandi verður snúið af þessari braut innan flokksins þannig að það megi bjargast sem bjargast getur.

Mig grunar að Samfylkingin hafi nú í bili misst af því tækifæri sem hún átti til að verða öflugur jafnaðaflokkur með farsæld þegna að leiðarljósi.

Kjósendur munu kveða upp sinn dóm áður en langt um líður. Þá kemur í ljós hvernig uppskeran verður.

Forysta Samfylkingarinnar hefði betur eytt kröftum sínum í að bæta stjórnarhætti og vinnubrögð þannig að við þyrftum ekki að standa frammi fyrir svona hlutum aftur.

Nefnna má þá kórvillu með Icesave málið að reyna ekki að vinna það með stjórnarandstöðu frá upphafi í stað þess að leggja alla meðferð málsins í hendur Vinstri-grænna undir forystu Svavars Gestssonar.

Það hangir enn í lausu lofti þjóðinni til mikils tjóns og líklegt aað það megi rekja til vinnubragða og óeiningar stjórnarliða að mestu þó stjórnarandstaðan hafi ekki hjálpað til heldur.

Banksterar mega heldur ekki ráða för en áhrif þeirra virðast vera mikil og sýpur almenningur seyðið af því.

Lærdómurinn sem má af þessu draga er að horfast í augu við mistökin, játa þau, iðrast og taka upp bætt vinnubrögð í kjölfarið.

Ég þakka þessar athugasemdir.

Sverrir: Ég get vel skilið það sjónarmið þitt, að engan hefði átt að ákæra. Sjálfur tel ég að öll fjögur hefðu átt að fara fyrir landsdóm. Mér finnst þó grundvallaratriði að önnur hvor þessi skoðun hefði orðið ofan á ? sem sagt annað hvort enginn eða öll fjögur. Að þessu leyti er ég sammála Sigurði Líndal og ýmsum öðrum.

Skúli Helgason hefur í dag fært rök fyrir þeirri skoðun sinni, að Geir H. Haarde hafi sem forsætisráðherra haft flesta eða alla þræði í hendi sér, og því sé rétt að kæra hann einan. Með góðum vilja má segja að þessi rök fái staðist, en það er samt merkileg tilviljun að af 63 þingmönnum skyldu nákvæmlega 2 komast að þessari niðurstöðu.

Þetta er til þess fallið að vekja grunsemdir, ekki síst vegna þess að nákvæmlega 2 atkvæði þurfti til að úrslitin yrðu þau sem raun ber vitni.

Hvernig sem á málið er litið, var þetta slæm niðurstaða. Og kannski verst fyrir þau þrjú sem sluppu.

DJ: Að ráðherraábyrgð skuli fyrnast á skemmri tíma en nokkuð annað, er auðvitað reginfirra. Og jú, vafalaust partur af ævafornu samtryggingarkerfi flokkanna.