Jón Dan - Gott ţingmál

Höfundur er meiraprófsbifreiđastjóri ađ mennt og á ađ baki glćsta framtíđ í ţeirri atvinnugrein.

Hann hefur ennfremur veriđ hákarlasjómađur, kennari, kokkur á togara, skólastjóri, svínafitubrćđslumađur, blađamađur, ritstjóri, sauđamađur, bókavörđur, strćtóbílstjóri, ţýđandi, bóndi, framkvćmdastjóri, auglýsingasali, múrari og leigubílstjóri svo nokkuđ sé nefnt.

Ađeins einu sinni hefur höfundinum borist atvinnuuppsögn. Hún var munnleg og međ ţriggja daga eftirvara.

Höfundurinn hefur nú loksins náđ tilskildum aldri til ađ geta lokađ ferilskránni međ titlinum Opinber starfsmađur án vinnuskyldu".

JonDan.is

Blogg Greinasafn Myndir

Hver er mađurinn Fyrir mitt minni Minningabrot Af öđrum toga Fjölskyldufréttir/Fami...

Jón Daníelsson
Gráskeggur úr Hrútafirđi

mar.

12

2011

Almennt, Stjórnmál

Gott ţingmál

Langflest fáum við mestar upplýsingar um störf Alþingis og Alþingismanna gegnum fréttir fjölmiðla. Fréttnæmast þykir alltaf þegar þingmenn hundskamma hver annan eða segja aulabrandara. Það er því engin furða þótt almenningur hafi á tilfinningunni að á þingmenn séu upp til hópa gagnslausir hálfvitar.

En það er ekki svo. Þingmenn eru þvert á móti sennilega langflestir hið besta fólk, bæði vinnusamt og á sér hugsjónir. Og á Alþingi eru flutt, rædd og afgreidd mörg gagnleg mál. En það fer fram hjá okkur vegna æsifréttamatsins sem flestir fjölmiðlar eru ofurseldir.

Ásamt fleiri ágætum þingmönnum hefur nú Eygló Harðardóttir lagt til, að hérlendis verði leyfð umhverfisvæn greftrunaraðferð sem gerir það að verkum að jarðneskar líkamsleifar fólks verði að gróðurmold á svo sem 1-2 árum.

Fyrir 5 árum þýddi ég dálítinn greinarstúf um þessa aðferð, sem þá var á tilraunastigi í Svíþjóð. Þessi stutta umfjöllun birtist í 12. tbl. Lifandi vísinda 2006 og til fróðleiks set ég meginefni hennar hér inn:

„Hvort heldur við kjósum að láta grafa okkur eða brenna eftir andlátið, leggjum við byrði á náttúruna. Við hefðbundna greftrun hafnar líkið á 1,5 - 2 m dýpi, þar sem það ... berst á endanum út í grunnvatnið. Og líkbrennsla veitir reyk út í andrúmsloftið.

Nú hefur sænski líffræðingurinn Susanne Wiig-Mäsak þróað þriðju aðferðina og þá umhverfisvænstu. Líkinu er sökkt ofan í fljótandi köfnunarefni þar sem hitastigið er -195° C. Í svona miklu frosti verður líkið svo stökkt að ekki þarf nema lítinn hristing til að það molni niður í duft þar sem kornastærðin er um 1 mm. Að þessu loknu hefur t.d. 100 kg þungur maður breyst í aðeins 30 kg af lífrænu efni og úr því er nú hreinsað t.d. kvikasilfur, gullfyllingar eða málmleifar eftir t.d. liðskiptaaðgerðir. Að lokum er leifunum komið fyrir í kassa sem gerður er úr kartöflumjöli eða maísmjöli og grafa má á 20 - 40 sm dýpi. Eftir aðeins 12 - 20 mánuði hefur svo allt saman umbreyst í mold - líkt og gerist í safnhaugi.

Aðferðin hefur með góðum árangri verið reynd á svínaskrokkum ... Verðið fyrir jarðarför með þessum hætti verður svipuð því sem líkbrennsla kostar.“

Svo furðulegt sem það er, virðist það mæta andstöðu að leyfa þessa aðferð við jarðsetningu. Um þá andstöðu ræðir Eygló sjálf í Eyjupistli. Ég mæli með pistli hennar til aflestrar. Þar er líka að finna tilvísanir bæði í lagafrumvarpið sjálft og svo ýmsar erlendar greinar um málefnið.

Þegar þar að kemur, kysi ég helst einmitt þessa köfnunarefnisfrystingu sjálfum mér til handa. Dauður maður þarf ekki mikið landrými. Og ég sé heldur enga ástæðu til að menga andrúmsloftið með líkbrennslureyk. Ég held að ég hafi mengað alveg nóg í lifanda lífi.

Til baka Efst á síđu

Skrá athugasemd